ಕಾಗೆಯ ಕೂಗು,
ಕೋಗಿಲೆಯ ಕೂಗು,
ಕೋಳಿಯ ಕೂಗು,
ಜಲಪಾತದ ಭೋರ್ಗರೆತ
ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳಬ್ಬರ..
ಆಹಾ!!!
ಜಗದೆಲ್ಲಾ ಚರಾಚರಗಳ
ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲ
ನಿಯತ ಛಂದೋಗತಿಯಿರುವ
ಕವಿತೆಗಳಾಗಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವಾಗ
ನನ್ನೆಲ್ಲ ಮಾತುಗಳಿಗೇಕೆ
ಛಂದದ ಗತಿಯಿಲ್ಲ!?
ಚಂದದ ಮಿತಿಯಿಲ್ಲ!?
ಅಥವಾ ನನ್ನ ಪ್ರತಿ
ಭಾವವಿಕಾರವೂ
ಒಂದೊಂದು ಛಂದವೇ!
ಹಾಗಿದ್ದರೆ.......
ನನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮಾತುಗಳೂ
ಚಂದದ ಕವಿತೆಗಳಾಗಿ
ಅಸ್ತಿತ್ವ ಪಡೆಯುವುದಿಲ್ಲವೇಕೆ!?
ಕಾಮೆಂಟ್ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ